در آن زمان بنده هم از نزدیک‏ شاهد بودم نیرویى که باید خرمشهر را آزاد می کرد، به وسیله‏ى چه عوامل و چه ابزارها و چه امکانات و چه کانون عظیمى از ایمان و تصمیم شکل گرفت و همین نیرو رفت مثل گلوله ایى خورد توى سینه‏ى دشمن و آن حادثه‏ى عجیب را به‏وجود آورد؛ که وقتى ما خرمشهر را پس گرفتیم، ورق برگشت و دنیا عوض شد. قبل از آن هم میانجى‏های بین المللی مى‏آمدند و مى‏رفتند؛ اما بعد از پیروزى در خرمشهر، اولین دسته از میانجى‏ها وقتى به ایران آمدند، طور دیگرى حرف مى‏زدند و اصلاً سبک حرف زدنشان با گذشته فرق کرده بود. یکى از همین آقایان که رئیس‏جمهور یک کشور آفریقایى و جزو شخصیتهاى برجسته‏ى سیاسى آفریقا و بلکه دنیا محسوب مى‏شد، خصوصى به من گفت شما با پیروزى در خرمشهر، معادله‏ها را عوض کردید و امروز دنیا با شما به چشم دیگرى نگاه می کنند.

همیشه حمله کردن سخت‏تر از دفاع کردن است. اگر نیرویى بخواهد حمله کند، بر اساس روشهاى کلاسیک نظامى، توان آن باید سه برابر آن نیرویى باشد که مورد حمله قرار مى‏گیرد. ما باید سه برابر نیروهاى عراقى توان و نیرو مى‏داشتیم تا مى‏توانستیم حمله کنیم و خرمشهرِ خودمان را از دست آنها نجات دهیم. آن موقع نیروى ما اصلاً قابل مقایسه با آنها نبود؛ یک برابر و نیم برابر و یک سوم برابر هم نبود. در این شرایط، امام گفتند خرمشهر باید آزاد شود. این به نظر من حقیقت عجیبى را در خودش دارد که باید روى آن فکر و تدقیق و مطالعه کرد؛ با گفتن و تشریح زبانى هم به‏دست نمى‏آید. چقدر اعتماد به نفس، توکل، عزم راسخ و جدّ در تصمیم و امید و خوشبینى به نیروهاى پنهانى که ماها آنها را کشف نکردیم، باید در آن دل بزرگ و نورانى به نور الهى و نور ایمانِ حقیقى متمرکز باشد تا آن‏طور قرص و محکم بگوید خرمشهر باید آزاد شود. امام نمى‏گفت که حرفش تحقق پیدا نکند. انسان حرفى را که بداند زمین مى‏افتد، به زبان نمى‏آورد؛ آن هم به این قرصى. مى‏گفت و مى‏دانست این حرف زمین نخواهد افتاد؛ و زمین نیفتاد و تحقق پیدا کرد و خرمشهر آزاد شد.

فاصله‏ى بین آزادى خرمشهر و وضعیتى که آن روز ما آن‏جا داشتیم، یک فاصله‏ى ناپیمودنى بود. دشمن به منطقه‏ى غرب اهواز و شمال غربى و جنوب غربى آمده بود و تمام منطقه را از نیروها و لشکرهاى زُبده‏اش پر کرده بود محکم در زمین فرو رفته بود؛ نمى‏شد او را تکان داد. از کارون هم عبور کرده و نیم دایره‏ى نسبتاً کاملى را درست کرده بود؛ به‏طورى که افراد ما وقتى مى‏خواستند از اهواز به طرف آبادان بروند - که آبادانِ آن وقت دست دشمن نبود و مى‏شد رفت - از جاده‏ى معمولى نمى‏شد بروند؛ از جاده‏ى غیرمعمول هم که آن طرف رودخانه بود، نمى‏شد بروند؛ از جاده‏ى ماهشهر هم نمى‏شد بروند؛ باید مسیر مثلثى را طى می کردند تا به خرمشهر بروند. از داخل دریا با لنچ مبالغى مى‏رفتند و خود را به نقطهییى از جزیره‏ى آبادان مى‏رساندند و آن‏جا پیاده مى‏شدند. در این شرایط، نیروهاى ما معدود بودند و تیپ زرهى ما که حداقل باید صدوپنجاه دستگاه تانک مى‏داشت، حدود بیست دستگاه تانک داشت. بچه‏هاى سپاه و بقیه‏ى نیروهاى داوطلب هم وقتى به آن‏جا مى‏آمدند، با زحمت زیاد، بنده را ببین، مرحوم چمران را ببین، این طرف بدو، آن طرف بدو، تا دو سه دستگاه خمپاره‏انداز به دست مى‏آوردند و از آنها استفاده می کردند.